Προφανώς υπάρχει ένας Θεός και αυτός είναι Έλληνας, έτσι τουλάχιστον φαίνεται να πιστεύουν μερικοί άνθρωποι στην Ελλάδα. Μία από τις αποδείξεις της ύπαρξής του, είναι το γεγονός ότι οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες έχουν την πολυτέλεια να παίζουν ευκαιριακά παιχνίδια - και εντούτοις η κόλαση δεν έχει ακόμα ξεσπάσει.
Παρά τη χαμηλή ποιότητα της ελληνικής πολιτικής τάξης (συντηρητική, οικονομικά αδαής, λαϊκίστικη και κοντόφθαλμη), η Ελλάδα είχε την τύχη να κυβερνηθεί, κατά τη διάρκεια της ταραχώδους ιστορίας της, από τρεις τουλάχιστον μεγάλους ηγέτες που εξασφάλισαν την θέση της Ελλάδος στον δυτικό κόσμο. Ένας από αυτούς, ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος, κατάφερε να πείσει τους Ευρωπαίους ηγέτες να δεχθούν Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα το 1981, επτά χρόνια μετά την πτώση της στρατιωτικής χούντας.
Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή. Μία από τις βασικές διαφορές είναι ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ.Η Ελλάδα, όμως, έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να μεταμορφωθεί σε μια σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία. Αντίθετα, μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, το πάρτι άρχισε.
Το ελληνικό New Deal δεν βασίστηκε στην αναδιανομή του πλούτου που δημιουργείται από την αγορά, δεδομένου ότι η αγορά στην Ελλάδα υπόκειται σε αυστηρές ρυθμίσεις: είναι ένας παράδεισος για ολιγοπώλια, κλειστά επαγγέλματα και οι ομάδες πίεσης, όπου η φοροδιαφυγή είναι κοινωνικά αποδεκτή και πολιτικά δικαιολογημένη. Επιθετικές ομάδες πίεσης στην Ελλάδα (συνδικάτα, κρατικές υπηρεσίες, τα καρτέλ, κλειστά επαγγέλματα, κ.λπ.) πήραν (άρπαξαν) μεγάλο μέρος των εισερχομένων κοινοτικών κονδυλίων και του κυβερνητικού δανεισμού από τις διεθνής αγορές.
Ο συνδυασμός διαφθοράς, κερδοσκοπισμού και πολιτικού οπορτουνισμού, οδήγησε στην τέλεια καταιγίδα. Η Ελλάδα όμως είναι τυχερή. Η περίπτωση της Αργεντινής (η οποία περιελάμβανε μια χρονική περίοδο, που πάνω από το 25 τοις εκατό των Αργεντινών ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας), είναι εκτός συζήτησης για ένα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κάνουν τα πάντα για να σώσουν την Ελλάδα, προκειμένου να αποφευχθούν οι ολέθριες συνέπειες μιας ελληνικής χρεοκοπίας για την παγκόσμια οικονομία.
Επιπλέον, μια έξοδο από το ευρώ θα είναι καταστροφική τόσο για την Ελλάδα όσο και για τη ζώνη του ευρώ. Η προτιμησιακή μεταχείριση της Ελλάδας από το ΔΝΤ, η προσοχή του Ομπάμα και το άγχος της Γερμανίας είναι ενδεικτικό. Ωστόσο, η αντίληψη ότι η Ελλάδα δεν θα γίνει Αργεντινή έχει προκαλέσει μια επικίνδυνη ηθική συμπεριφορά στην Ελλάδα, η οποία έχει επιδεινώσει την κρίση. Ας προσευχηθούμε λοιπόν!!!!
Αρθρο του Κ. Αριστείδη Ν, Χατζή* στούς New York Times.
*Αριστείδης Ν. Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου και της θεωρίας των θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Παρά τη χαμηλή ποιότητα της ελληνικής πολιτικής τάξης (συντηρητική, οικονομικά αδαής, λαϊκίστικη και κοντόφθαλμη), η Ελλάδα είχε την τύχη να κυβερνηθεί, κατά τη διάρκεια της ταραχώδους ιστορίας της, από τρεις τουλάχιστον μεγάλους ηγέτες που εξασφάλισαν την θέση της Ελλάδος στον δυτικό κόσμο. Ένας από αυτούς, ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος, κατάφερε να πείσει τους Ευρωπαίους ηγέτες να δεχθούν Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα το 1981, επτά χρόνια μετά την πτώση της στρατιωτικής χούντας.
Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή. Μία από τις βασικές διαφορές είναι ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ.Η Ελλάδα, όμως, έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να μεταμορφωθεί σε μια σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία. Αντίθετα, μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, το πάρτι άρχισε.
Το ελληνικό New Deal δεν βασίστηκε στην αναδιανομή του πλούτου που δημιουργείται από την αγορά, δεδομένου ότι η αγορά στην Ελλάδα υπόκειται σε αυστηρές ρυθμίσεις: είναι ένας παράδεισος για ολιγοπώλια, κλειστά επαγγέλματα και οι ομάδες πίεσης, όπου η φοροδιαφυγή είναι κοινωνικά αποδεκτή και πολιτικά δικαιολογημένη. Επιθετικές ομάδες πίεσης στην Ελλάδα (συνδικάτα, κρατικές υπηρεσίες, τα καρτέλ, κλειστά επαγγέλματα, κ.λπ.) πήραν (άρπαξαν) μεγάλο μέρος των εισερχομένων κοινοτικών κονδυλίων και του κυβερνητικού δανεισμού από τις διεθνής αγορές.
Ο συνδυασμός διαφθοράς, κερδοσκοπισμού και πολιτικού οπορτουνισμού, οδήγησε στην τέλεια καταιγίδα. Η Ελλάδα όμως είναι τυχερή. Η περίπτωση της Αργεντινής (η οποία περιελάμβανε μια χρονική περίοδο, που πάνω από το 25 τοις εκατό των Αργεντινών ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας), είναι εκτός συζήτησης για ένα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κάνουν τα πάντα για να σώσουν την Ελλάδα, προκειμένου να αποφευχθούν οι ολέθριες συνέπειες μιας ελληνικής χρεοκοπίας για την παγκόσμια οικονομία.
Επιπλέον, μια έξοδο από το ευρώ θα είναι καταστροφική τόσο για την Ελλάδα όσο και για τη ζώνη του ευρώ. Η προτιμησιακή μεταχείριση της Ελλάδας από το ΔΝΤ, η προσοχή του Ομπάμα και το άγχος της Γερμανίας είναι ενδεικτικό. Ωστόσο, η αντίληψη ότι η Ελλάδα δεν θα γίνει Αργεντινή έχει προκαλέσει μια επικίνδυνη ηθική συμπεριφορά στην Ελλάδα, η οποία έχει επιδεινώσει την κρίση. Ας προσευχηθούμε λοιπόν!!!!
Αρθρο του Κ. Αριστείδη Ν, Χατζή* στούς New York Times.
*Αριστείδης Ν. Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου και της θεωρίας των θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου