Από τον Μάρτιν Φέλντσταιν*
Το ευρώ θα πρέπει τώρα να αναγνωριστεί ως ένα πείραμα που απέτυχε. Αυτή η αποτυχία, η οποία έχει έρθει μετά από μια δεκαετία από την εισαγωγή του ευρώ, το 1999, δεν ήταν ένα ατύχημα ή το αποτέλεσμα γραφειοκρατικής κακοδιαχείρισης, αλλά η αναπόφευκτη συνέπεια της επιβολής ενιαίου νομίσματος σε μια πολύ ετερογενή ομάδα χωρών. Οι αρνητικές οικονομικές συνέπειες του ευρώ περιλαμβάνουν την κρίση του χρέους σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, την εύθραυστη κατάσταση των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, τα υψηλά επίπεδα ανεργίας σε όλη την ευρωζώνη, και το μεγάλο εμπορικό έλλειμμα που μαστίζει σήμερα τις περισσότερες χώρες της ευρωζώνης.
Ο πολιτικός στόχος για την δημιουργία μιας αρμονικής Ευρώπης επίσης απέτυχε. Η Γαλλία και η Γερμανία έχουν υπαγορεύσει επώδυνα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα και την Ιταλία ως προϋπόθεση για την οικονομική βοήθειά τους, το Παρίσι και το Βερολίνο έχουν επίσης συγκρουσθεί επί του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και για το πώς θα κατανεμηθεί το βάρος της οικονομικής ενίσχυσης.
Η αρχική ώθηση που οδήγησε στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση και το ευρώ ήταν πολιτική, όχι οικονομική. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί εκτίμησαν ότι η χρήση ενός κοινού νομίσματος θα ενσταλάξει στους Ευρωπαίους πολίτες μια μεγαλύτερη αίσθηση ότι ανήκουν σε μια ευρωπαϊκή κοινότητα και ότι η μεταβίβαση της ευθύνης για τη νομισματική πολιτική από τις εθνικές πρωτεύουσες σε μια ενιαία κεντρική τράπεζα στη Φρανκφούρτη θα σηματοδοτούσε μια στροφή της πολιτικής εξουσίας στην Ευρώπη.
Το κύριο πολιτικό κίνητρο για την αύξηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι να ενισχυθεί ο ρόλος της Ευρώπης στην παγκόσμια σκηνή. Το 1956, λίγο μετά, πού οι Ηνωμένες Πολιτείες ανάγκασαν τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο να αποσύρουν τις δυνάμεις τους από τη Διώρυγα του Σουέζ, ο Γερμανός Καγκελάριος Konrad Adenauer είπε σε έναν Γάλλο πολιτικό ότι μεμονωμένα τα ευρωπαϊκά κράτη δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν παγκόσμιες δυνάμεις, αλλά παραμένει μόνο ένας τρόπος για την Ευρώπη για να παίζει καθοριστικό ρόλο στον κόσμο, και αυτός είναι η δημιουργία μιας Ενωμένης Ευρώπη . Ένα χρόνο αργότερα, υπογράφτηκε η Συνθήκη της Ρώμης.
*Καθηγητής του οικονομικού τμήματος του Πανεπιστημίου του Χαρβαντ.
Το ευρώ θα πρέπει τώρα να αναγνωριστεί ως ένα πείραμα που απέτυχε. Αυτή η αποτυχία, η οποία έχει έρθει μετά από μια δεκαετία από την εισαγωγή του ευρώ, το 1999, δεν ήταν ένα ατύχημα ή το αποτέλεσμα γραφειοκρατικής κακοδιαχείρισης, αλλά η αναπόφευκτη συνέπεια της επιβολής ενιαίου νομίσματος σε μια πολύ ετερογενή ομάδα χωρών. Οι αρνητικές οικονομικές συνέπειες του ευρώ περιλαμβάνουν την κρίση του χρέους σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, την εύθραυστη κατάσταση των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, τα υψηλά επίπεδα ανεργίας σε όλη την ευρωζώνη, και το μεγάλο εμπορικό έλλειμμα που μαστίζει σήμερα τις περισσότερες χώρες της ευρωζώνης.
Ο πολιτικός στόχος για την δημιουργία μιας αρμονικής Ευρώπης επίσης απέτυχε. Η Γαλλία και η Γερμανία έχουν υπαγορεύσει επώδυνα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα και την Ιταλία ως προϋπόθεση για την οικονομική βοήθειά τους, το Παρίσι και το Βερολίνο έχουν επίσης συγκρουσθεί επί του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και για το πώς θα κατανεμηθεί το βάρος της οικονομικής ενίσχυσης.
Η αρχική ώθηση που οδήγησε στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση και το ευρώ ήταν πολιτική, όχι οικονομική. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί εκτίμησαν ότι η χρήση ενός κοινού νομίσματος θα ενσταλάξει στους Ευρωπαίους πολίτες μια μεγαλύτερη αίσθηση ότι ανήκουν σε μια ευρωπαϊκή κοινότητα και ότι η μεταβίβαση της ευθύνης για τη νομισματική πολιτική από τις εθνικές πρωτεύουσες σε μια ενιαία κεντρική τράπεζα στη Φρανκφούρτη θα σηματοδοτούσε μια στροφή της πολιτικής εξουσίας στην Ευρώπη.
Το κύριο πολιτικό κίνητρο για την αύξηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι να ενισχυθεί ο ρόλος της Ευρώπης στην παγκόσμια σκηνή. Το 1956, λίγο μετά, πού οι Ηνωμένες Πολιτείες ανάγκασαν τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο να αποσύρουν τις δυνάμεις τους από τη Διώρυγα του Σουέζ, ο Γερμανός Καγκελάριος Konrad Adenauer είπε σε έναν Γάλλο πολιτικό ότι μεμονωμένα τα ευρωπαϊκά κράτη δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν παγκόσμιες δυνάμεις, αλλά παραμένει μόνο ένας τρόπος για την Ευρώπη για να παίζει καθοριστικό ρόλο στον κόσμο, και αυτός είναι η δημιουργία μιας Ενωμένης Ευρώπη . Ένα χρόνο αργότερα, υπογράφτηκε η Συνθήκη της Ρώμης.
*Καθηγητής του οικονομικού τμήματος του Πανεπιστημίου του Χαρβαντ.
The worker becomes all the poorer the more wealth he produces, the more his production increases in power and range. The worker becomes an ever cheaper commodity the more commodities he creates. With the increasing value of the world of things proceeds in direct proportion to the devaluation of the world of men. Labour produces not only commodities; it produces itself and the worker as a commodity -- and does so in the proportion in which it produces commodities generally.
Karl Heinrich Marx was born into a comfortable middle-class home in Trier on the river Moselle in Germany on May 5, 1818. He came from a long line of rabbis on both sides of his family and his father, a man who knew Voltaire and Lessing by heart, had agreed to baptism as a Protestant so that he would not lose his job as one of the most respected lawyers in Trier. At the age of seventeen, Marx enrolled in the Faculty of Law at the University of Bonn. At Bonn he became engaged to Jenny von Westphalen, the daughter of Baron von Westphalen , a prominent member of Trier society, and man responsible for interesting Marx in Romantic literature and Saint-Simonian politics. The following year Marx's father sent him to the more serious University of Berlin where he remained four years, at which time he abandoned his romanticism for the Hegelianism which ruled in Berlin at the time.
Arriving in Paris at the end of 1843, Marx rapidly made contact with organized groups of émigr?German workers and with various sects of French socialists. He also edited the short-lived 
Marx was expelled from Paris at the end of 1844 and with Engels, moved to Brussels where he remained for the next three years, visiting England where Engels' family had cotton spinning interests in Manchester. While in Brussels Marx devoted himself to an intensive study of history and elaborated what came to be known as the materialist conception of history. This he developed in a manuscript (published posthumously as 
During the first half of the 1850s the Marx family lived in poverty in a three room flat in the Soho quarter of London. Marx and Jenny already had four children and two more were to follow. Of these only three survived. Marx's major source of income at this time was Engels who was trying a steadily increasing income from the family business in Manchester. This was supplemented by weekly articles written as a foreign correspondent for the New York Daily Tribune.
One reason why Marx was so slow to publish Capital was that he was devoting his time and energy to the First International, to whose General Council he was elected at its inception in 1864. He was particularly active in preparing for the annual Congresses of the International and leading the struggle against the anarchist wing led by 
Marx's health did not improve. He traveled to European spas and even to Algeria in search of recuperation. The deaths of his eldest daughter and his wife clouded the last years of his life. Marx died March 14, 1883 and was buried at Highgate Cemetery in North London. His collaborator and close friend Friedrich Engels delivered the following eulogy three days later: